Bazı şeyler hiç geçmeyecek sanıyorsun. O an böyle duvarlar üstüne üstüne geliyor, bir şey seni boğuyor, midendeki o garip his seni ele geçiyor. İliklerine kadar acı çekiyorsun, kalbin sıkışıyor. Aslında geçecek biliyorsun yani herkes öyle diyor ya “bu da geçer” , şu dünyada atlatılamamış bir acı var mı sanki? Haklılar. Ama o an sanki ölüm ellerini kelepçelemiş gibi, çaresizsin. Beynin sana acı çektiren düşünceyi bozuk bir kaset gibi tekrar edip duruyor. O an sana dünyanın sonu gibi gelen gün 1 sene sonra aklının köşesine bile uğramıyor ve biz kendimize unutulup gidecek düşüncelerle günlerce işkence ediyoruz aslında. Mesela ben kendimi iyileştirmek yerine o bozuk kaseti bilerek çalmaya devam ediyorum aklımda. Mutluluğu yakalamamak için özel çaba harcıyormuşum gibi hissediyorum bazen. Kısaca hep tünelin ucuna kadar gelip son bir kez daha kazmayı vurup ışığı görmek yerine tünelin sonuna geldiğimi farketmeden kazmayı elimden bırakmakla geçiyor hayatım galiba. Yani kendi elimle hep mutluluğu teslim ediyorum. Ben de böyle bir modelim, karamsarlı. Galiba beni en iyi anlatan şarkıyı not ederek içinizi şişirmeyi bırakıyorum. İyi geceler...
“ağrı eşiği diye de bir şey var,
sen ağrı bağımlısı gördün mü?”
-Ömür Gedik & Teoman 🎧
-Böcük
